Miasto 44 - film, który polecam

W naszym mieście w ramach kampanii przedwyborczej pani będąca kandydatką na prezydenta naszego miasta ufundowała mieszkańcom bilety do kina na pokaz filmu "Miasto 44". Sama bym pewnie nawet o tym nie widziała, ale tak się złożyło, że moi rodzice mieli wejściówki, a nie chcieli iść na ten film. Szczególnie mama nie miała ochoty pod wpływem jakiegoś tam programu telewizyjnego, z którego wywnioskowała, że to film dla młodzieży, a nie dla osób w jej wieku.

Mi nie pozostało nic innego jak tylko się z tego ucieszyć. Miło było się poczuć młodzieżą :-)

Siedziałam na filmie, przy pełnej sali, w cichym kinie (jak nigdy) i wcale nie wśród młodzieży, obgryzałam paznokcie i nie mogłam oderwać oczu od ekranu. Podobało mi się w nim po prostu wszystko - gra aktorów, zdjęcia, efekty specjalne, muzyka, a nawet nie przeszkadzała mi brutalność filmu, czy też odrobina seksu na ekranie (która to ponoć wywołała tak dużo kontrowersji). Wszystko to było zrobione ze smakiem, wyczuciem estetyki i piękna. Tak, z wyczuciem, film jest brutalny, jest na nim bardzo dużo krwi, ale pokazane jest tylko to co konieczne, ani odrobinę więcej. 
 

Poznajemy grupę młodych ludzi, pełnych zapału, wiary, przeżywających swoje pierwsze miłości i wierzących, że w ciągu kilku dni przy pomocy wojsk sowieckich uda im się rozprawić z okupującymi Warszawę nazistami. Na ekranie widzimy radość, szczęście, ludzi tańczących na ulicy, by za chwilę zatopić się w krwi, przerażeniu, strachu, bezmiarze bólu i nieszczęścia. Obserwujemy również jak zmieniają ich te tragiczne przeżycia, kiedy po początkowym zwycięstwie, losy powstania odmieniają się, kończy się im broń, a Niemcy mszczą się okrutnie zabijając mieszkańców, rannych, ich przyjaciół, rodziny, giną członkowie ich oddziału.  Niektórzy z nich nie potrafią znieść tego ciężaru, inni tak jak główny bohater starają się uratować bliskich, a na koniec po prostu własne życie. 
 

Film bardzo głęboki, ale wcale nie bardzo ciężki. I jest to jeden z nielicznych filmów, w których efekty specjalne – kule omijające bohaterów, złoty deszcz (w sumie to dokładnie nie wiem jak to opisać) w czasie aktu seksualnego, czy stroboskopowe światła w kanałach – nie przeszkadzały mi, a wręcz były dopełnieniem, pomagały oddać nastrój. Po prostu genialne!!!

Miasto 44 jest to film na pewno skierowany do młodych ludzi, którzy już nie chcą oglądać martyrologicznych filmów o cierpieniu polskiego narodu, ale i bardziej doświadczony widz znajdzie coś dla siebie. Szczerze zachęcam do obejrzenia tego filmu w kinie, bo za czas jakiś w telewizji to na pewno nie będzie to samo. A czytałam, że ma powstać krótki serial.

Dzisiaj z racji obowiązków w pracy miałam przyjemność (co tu ukrywać, sama bym się pewnie nie wybrała) uczestniczyć w obchodach Święta Niepodległości w Suwałkach, połączonych z uroczystym odsłonięciem pomnika Józefa Piłsudskiego. Każdy (prawie) Suwalczanin szczyci się tym, że Piłsudski był silnie związany z naszym miastem, ponieważ jego druga żona Aleksandra Piłsudska, była rodowitą Suwalczanką.

Ale dzisiaj nie o tym. Wśród wielu przemówień utkwiło mi w pamięci jedno zdanie – jeden cytat, właśnie z Józefa Piłsudskiego:

„Być zwyciężonym i nie ulec to zwycięstwo, zwyciężyć i spocząć na laurach – to klęska.”

I tak właśnie pierwsza część tego zdania odpowiada idei filmu Miasto 44 i całego zresztą powstania. Niestety ta 2 część jest bliższa naszym czasom.

A Wy oglądałyście Miasto 44? I co o tym filmie sądzicie?