Tydzień minął

I nareszcie weekend. 

Pierwsze dni powrotu do pracy po dłuższej przerwie są zawsze męczące. Czasu w domu na przyjemności jak na lekarstwo, nawet jeśli ta praca nie zajmuje 8 godzin dziennie, ale wszystko wychodzi jakoś wolniej, bo człowiek zmęczony.

A najbardziej w człowieku zmęczone jest GARDŁO i ŁYDKI ;-) Nerwy jeszcze nie, na szczęście.

Gardło to newralgiczny punkt każdego nauczyciela, trzeba dużo mówić, czasami głośno.

Ale dlaczego łydki? A no,  wbrew obiegowej opinii nauczyciel nie pracuje przy biurku, a przy najmniej nie ja, często nawet nie mam czasu wpisać tematu do dziennika, bo cały czas biegam, tańczę i rozrzucam pomarańcze :-) (to oczywiście żart). A do tego, żeby było zabawniej lekcje mam w dwóch budynkach oddzielonych boiskiem i prawie na każdej przerwie kursuję tam i z powrotem.

Ale w sumie to nie o tym dzisiaj chciałam pisać. 

Ponieważ część koleżanek w pracy zadało mi pytanie o Julka, jak się on rozwija i w ogóle co u niego, to pomyślałam, że może i niektórzy z moich czytelników (czytelniczek) też są zainteresowani, bo dawno nie pisałam, a http://makneta.blox.pl/html nie aktualizowałam już od dawna.

Julek to już duży chłopak, w grudniu skończył 11 lat i powinien być w 5 klasie. Jednak Julek wciąż jest w 2 klasie szkoły podstawowej. Chodzi do szkoły specjalnej, w której ma dostosowane zajęcia do jego niewielkich możliwości. Problemem Julka jest nie tylko autyzm ale także znaczne upośledzenie. Nie mówi i pewnie mimo wysiłków różnych specjalistów nie będzie mówił. Krzyczy za to doskonale, wszyscy go słyszą i w szkole i na ulicy i na podwórku. Na szczęście mieszkamy w domu wolno stojącym, to nie ma stresu, że przeszkadza sąsiadom.

Wszyscy mnie pytają czy on rozumie co do niego się mówi. Trudno jest jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie skoro dziecko nie mówi. Ale myślę, że większość tak, tylko że mu nie wychodzi wiele rzeczy. A poza tym on reaguje tylko wtedy, gdy sam coś chce. Nie pokaże na zawołanie nosa czy brzucha,  bo po co, ale jak stojąc za nim powiesz podaj rękę to w większości przypadków to zrobi. Rozumie też kiedy jestem na niego zła, bo coś zbroił, ale i tak się ze mnie śmieje :-)

Jak widzicie obracamy się na poziomie podstawowych czynności życiowych. I nie nie zrobi sobie kanapki, szybciej zje chleb z folią. Wcale mu ona nie przeszkadza. 

Poza tym nie może jeść chleba i wielu innych produktów zawierających gluten, nabiału i cukru. 

Czy obserwuję postępy lub regres? Regresu to raczej nie, chyba, że sezonowo zaczyna się gorzej zachowywać, jest bardziej pobudzony. A postępy są niewielkie. Jest trochę spokojniejszy, mniej łapczywy, ale nie czyta, nie ma pojęcia czym jest matematyka i tak dalej.

Czemu częściej nie piszę o Julku?

Bo ciężko jest pisać o małych postępach, rozwianych złudzeniach, załamaniach. Jest to trudne dla mnie samej jako matki.  

Poza tym nie lubię tzw. "dobrych rad". Nie lubię uwag typu: "Gdybyś robiła to i to, albo gdybyś posłał go do tej i do tej lub tu i tu, to ... cuda by się działy, a tak to masz co masz". 

To tak w ramach Walentynek - post o trudnej miłości. 

 (zdjęcie z początków lipca, ale nawet zdjęcie trudno jest mu zrobić)

PS. Kiedyś częściej pisałam  bardziej osobiście i chyba do tego wrócę, nie pogniewacie się, co?