Moja wróżka czyli Judysia w tutu

Nie dobra mamusia ze mnie, ale nie mogę się powstrzymać. Uszyłam córce jeszcze w styczniu spódniczkę tzw. tutu - moja wersja w sumie nie jest zbyt podobna do oryginalnej baletowej tutu, ale Judytka i tak komicznie w niej wygląda. Do kompletu miała jeszcze skrzydełka (zrobione przeze mnie z wieszaka i rajstop), ale zdjęcia z imprezy choinkowej na którą strój był przygotowany się nie udały i mam zdjęcia dużo późniejsze, bez skrzydełek.





PS. Bardzo dziękuję za życzenia i miłe komentarze, za dodawanie otuchy i zachęcanie do dalszych działań, a także za zwrócenie mojej uwagi na to co najważniejsze - czyli rodzinka, dzieci.

Dzisiaj mimo wszystko mam dobry dzień. Dowiedziałam się, że mój projekcik który pisałam do Urzędu Miasta uzyskał aprobatę Wydziału Zdrowia i Stowarzyszenie dostanie dofinansowanie na działania - czyli na zakup sprzętu i zajęcia z dziećmi (w kwocie o połowę mniejszej niż pisałam, ale zawsze). Jest to kropla w morzu potrzeb, ale lepsze to niż nic. Czekam jeszcze na rozstrzygnięcie największego konkursu z funduszy unijnych i strasznie się tym martwię. Na samą myśl o tym mam niemiłe uczucie w brzuchu.
Tak samo jak na myśl o pracy - dziwne to bardzo, bo w pracy nie mam na co narzekać, dzieciaki fajne, żadnych większych zgrzytów na linii współpracownicy czy dyrekcja, a ja i tak na samą myśl o pracy mam ochotę zapaść się pod ziemię, mdli mnie, itd.
I jeszcze jeden powód, owszem Judytka została przyjęta do przedszkola od pierwszego marca, ale wkrótce okazało się, że nie została przyjęta na nowy rok szkolny i czeka mnie rozmowa z Panią Dyrektor, składnia odwołania, a ja tak strasznie nie lubię takich konfrontacji. Od kilku dni nie mogę spać spokojnie z tego powodu i budzę się zmęczona, bo cały czas męczy mnie to w snach. Nie byłam jeszcze na rozmowie, bo oczywiście Judytka znowu jest przeziębiona - efekt pomagania w myciu okien.
I tak miało być o plusach a wyszło jak zwykle.

Pozdrawiam Was serdecznie i jeszcze raz dziękuję za odwiedziny i komentarze.