Wspólne dzierganie i czytanie 3

*Jedną z największych moich pasji jest robienie na drutach. Próbuję to połączyć z przyjemnością czytania. Co tydzień będę zamieszczała jedno zdjęcie przedstawiające moją aktualną robótkę robótki) i czytaną książkę.

Bardzo też lubię zaglądać na wasz blogi, by dowiedzieć się nad czym aktualnie pracujecie i co czytacie. Podzielicie się ze mną swoimi pasjami.

Zapraszam w każdą środę na wspólne dzierganie i czytanie.*

 To nie jest mój najszczęśliwszy tydzień.  Bluzeczka nie wychodzi tak jak bym chciała. Rzecz w tym, że gdy się za nią zabierałam nie zaplanowałam szczegółowo jak ma wyglądać, tak żeby fason odpowiadał mi, wielorybowi. Jestem bogatsza o doświadczenia - główne to taki, że najpierw trzeba sobie dokładanie poukładać w głowie, a potem można zacząć robić, inaczej strata czasu. 

Bluzeczkę odłożyłam, do dwukolorowej chusty nie wróciłam jeszcze, bo jakoś tak się zorientowałam, że zima przyszła (a przecież w tym roku późno), śnieg spadł, a niektórzy członkowie mojej rodzinki też by chcieli nowe czapki. Może to oni się zorientowali dopiero jak zaczęło padać? 

I na razie na drutach czapka no.1 dla Julka.

Z lekturami też nie szaleję. Zaczęłam czytać "Opowieść ojca. Przez mongolskie stepy w poszukiwaniu cudu". Autor Rupert Isaacson jest dziennikarzem, zawodowo zajmował sie ujeżdżaniem koni, kieruje organizacją non profit zajmującą się pomocą zagrożonym plenieniom. I jest on ojcem chłopca z zaburzeniami zachowania ze spektrum autyzmu. I o tym właśnie jest ta książka.

Kilka lat temu przyjaciółka  opowiadała mi o filmie, który widziała w telewizji kablowej i poleciła mi jego oglądnięcie. Niestety to nie był dla mnie dobry czas, kupiłam więc tylko książkę i .......... postawiałam na półkę. Wiecie, rodzice dzieci autystycznych "powinni" jak najwięcej czytać o tej chorobie. Rzecz w tym, że ja od kilku lat unikałam tego tematu jak ognia. Zewsząd byłam bombardowana sukcesami, dzieci się rozwijały, "poprawiały się", a u nas zastój, regres. Nie miałam siły na optymistyczne lektury.

Jednak tym razem, gdy patrzyłam po półkach domowej biblioteczki, co wybrać, mój wzrok padł właśnie na tę książkę. I jestem zadowolona. Nie doszłam jeszcze do połowy, więc nie wiem w jaki sposób ów tytułowy cud się ziścił.  

Ale jeśli chcecie dowiedzieć się co czułam ja, gdy dowiedziałam się, że moje dziecko  ma autyzm, sięgnijcie po tę książkę. Ja bym na pewno nie opisała tego lepiej. Tam znajdziecie opisane również moje uczucia, leki, problemy z którymi się zmagam. Myślę, że większość rodziców dzieci autystycznych odnajdzie tam siebie, swoje problemy. I odrobinę nadziei. 

Na zdjęciu widać nie tylko efekty mojej działalności, a także Julka, jak "wgryzał się w temat" . Wystarczyło, że zostawiłam książkę przy łóżku. Tym razem i tak obszedł się z nią łagodnie, bo sporo straciło całe okładki. Czy wręcz przy dłuższej naszej nieuwadze, poszło w strzępy. 

Zapraszam serdecznie do wspólnej zabawy i do robienia wpisów na temat aktualnych robótek i lektur (ew. samych robótek lub samych lektur) i dodawanie linków pod tym postem. 

A osoby, które uczestniczą w zabawie, proszę o odwiedzanie wszystkich uczestników i pozostawianiu po sobie śladu. Przecież każdy z nas lubi komentarze.